Á fjarskiptaþingi 1. febrúar 2001 lýsti ég þeirri skoðun minni að Íslendingar ættu þá þegar að setja stefnu á fjarskiptanet sem flutt gæti 100 mb/s til hvers einasta notanda og jafnhratt frá honum. Til þess að hrinda slíkri langtímaáætlun í framkvæmd þyrfti samstillt átak ríkis, sveitarfélaga og fyrirtækja. Ég er enn sama sinnis nema nú ætti að tífalda bandbreiddarkröfuna, stilla betur saman strengi og flýta framkvæmdum.

Bent hefur verið á (t.d. Alþjóðafjarskiptasambandið, ITU)[1] að skýr fylgni sé með efnahagslegri velgengni þjóða og útbreiðslu breiðbands[2]. Skoðanir hafa veri skiptar um það hversu breitt breiðbandið þurfi að vera. Í skýrslum ITU og víðar hefur hugtakið fram undir þetta verið notað yfir fjarskiptasambönd með flutningsgetu 200 kb/s (þúsund bitar á sekúndu) eða meira til notenda.  

Reynslan ætti að sýna okkur að nauðsynlegt er að hugsa stórt þegar skipulagt er fram í tímann.

Ekki er lengra en 20 ár síðan 9,6 kb/s (kílóbitar á sekúndu) þótti góð bandbreidd fyrir fjarskipti úr borðtölvu. Nú er bandbreidd staðarneta að jafnaði 100 mb/s (milljón bitar á sekúndu) eða meira. Vöxturinn nemur 10 í fimmta veldi. Sé reiknað með sama vexti á fyrrnefnda breiðbandsskilgreiningu verður þörfin komin upp í 20 gígabita á sekúndu (1000 milljón bita) eftir 20 ár. Ekki virðist því veita af að íslenska þjóðin setji sér það takmark að landsmenn skuli eiga kost á bandbreidd sem nemur að minnsta kosti gígabita á sekúndu um eða upp úr 2010.  

Atburðir í innlendum fréttum síðustu vikna leiða það greinilega í ljós að erfitt er að fá lykilaðila á fjölmiðla- og fjarskiptamarkaði til að vinna saman að skynsamlegri framtíðaruppbyggingu fjarskiptakerfisins. Samstarf allra stærstu hagsmunaeigenda er þó nauðsynleg undirstaða þess að koma í framkvæmd stórhuga markmiðum af þessu tagi.

„Allt frá því að fjarskipta-, sjónvarps- og upplýsingatækni tóku að renna saman í einn straum upp úr 1990 hefur iðnaðurinn verið í nokkru uppnámi. Margir hafa viljað taka forystuna og gjarnan byggt tilkallið á fótfestu í einhverju vígi eldri tækni. Nú þykir mega greina útlínur nýs skipulags úti í þokunni. Það einkennist af bandbreidd sem nemur10 til 100 megabitum á sekúndu til heimilisnota og 1 til 10 gígabitum á sekúndu til fyrirtækja og stofnana. Samskiptahátturinn verður IP (Internet Protocol), pakkaskipt auðvitað. Stjórnunin mun verða á jöðrum netsins frekar en í miðstöðvum gamla tímans. Aðgangur hvar sem er, hvenær sem er, allt bundið saman í hugbúnaði. Hverskonar búnaður og tæki verða tengd hvar og hvenær sem er, við Netið, við Vefinn, við öll hugsanleg tæki og áhöld, að ógleymdum notendum í mannsmynd.  

Þetta er það sem ég (Hundt) kalla Mikla-Breiðband, sem er allt annað en Litla-Breiðband. Litla-Breiðband er þessi mjóa gagnabuna sem seld er í formi DSL eða kapalmótalda og nær ekki mikið meiri hraða en allt að 1 mb/s þegar best lætur inn fyrir veggi notenda. Mikla-Breiðband getur flutt kvikmyndir í fullri upplausn og veitt vefaðgang sem er eins og að fletta blöðum í bók. Litla-Breiðband dugir fyrir Internetsíma, en er að öðru leyti vandræðalega hægvirkt.  

FCC fjallar eins og er um Litla-Breiðband, sem er ekki rétt viðfangsefni. Starfsemin ætti að snúast um Mikla-Breiðband. Mikla-Breiðband mun taka yfir á sínum tíma, og því ættu eftirlits- og stefnumótandi aðilar að gefa því gaum. Það er meðal annars sameiginlegt en lítt umrætt þema í tveimur málum sem eru til umræðu hjá því opinbera (í Bandaríkjunum): innleiðingu háupplausnarsjónvarps (HDTV) og því hvernig Internetsími (VOIP) ógnar nú alþjónustu símafélaga.  

Allir geta verið sammála um að Mikla-Breiðband væri besti miðillinn til að koma hágæða sjónvarpi og talsíma út á meðal almennings. Þar sem FCC ber að stuðla að  því að hvorttveggja verði aðgengilegt fyrir alla landsmenn á viðráðanlegu verði (markmiðið er að um 95% neytenda nýti sér það), er augljóst að ódýrasta leiðin til að ná þessu markmiði er sú að senda bæði sjónvarps- og talbita yfir sama háhraðanetið. Þar fyrir utan myndi Mikla-Breiðband hafa nægilega flutningsgetu til að sinna Internetaðgangi með mjög miklum afköstum.  

Þess vegna ætti meginhlutverk FCC að vera það að nema úr gildi gamlar reglur og semja nýjar í staðinn þannig hugsaðar að þær geti orðið hvatning fyrir þá sem reka fjarskipta- og sjónvarpsnet til að sameinast um byggingu Mikla-Breiðbands.“

 
Svo mælti Reed Hundt. Hér á landi líkt og annars staðar taka stærstu fyrirtækin á markaðinum fótfestu í eldri tækni og halda fast fram eigin hagsmunum til skamms tíma. Ekki síður en í Vesturheimi er hér á landi þörf fyrir sterka forystu og skýra framtíðarsýn. Vonandi er tækifærið ekki endanlega glatað til að taka upp af einurð, víðsýni og framsýni viðræður og áætlanagerð um Mikla-Breiðband Íslands.